Schoorvoetend komt het eruit: “Maar ik ben, denk ik, nog steeds niet veilig”. “Wat bedoel je?” Ik vraag dat aan een patiënte, die ik inmiddels een half jaar in behandeling heb om de gevolgen van vroegkinderlijk trauma te behandelen. In flarden en met veel angst en schaamte komt er een verhaal. Er wordt soms aangebeld, en dan wordt ze meegenomen in een busje naar mannen die haar misbruiken. Vaak is ze tijd kwijt en als ze er weer bij is, heeft ze pijn in haar geslachtsdelen, soms bloedt ze. Ze vindt zichzelf soms terug, in het bos of bij een gebouw, wat ze niet kent en toch geeft het haar een heel onrustig en angstig gevoel. Ik denk verschillende dingen; Is dit waar? Kan dit aan de gang zijn, terwijl ik er niets van gemerkt heb? Wat vreselijk dat ze dit nog steeds meemaakt! Is het wel echt misbruik of re-ensceneert ze dit? Zijn haar kinderen wel veilig? Merkt haar partner hier iets van? Het moet stoppen! Ik voel verbazing, woede, machteloosheid, opluchting, betrokkenheid. Ik wil van alles doen; op haar inpraten dat ze moet zorgen dat het stopt, achterhalen of het wel waar is, aangifte doen bij de politie, partner betrekken, Veilig Huis informeren, mijn team op de hoogte stellen, steun vragen aan een collega. Allerlei rollen zoals psychotherapeut, mens en burger worden geraakt en conflicteren met elkaar. Wat te doen en wat vooral niet te doen?
Mijn lezing gaat over de dilemma’s die je kunt tegenkomen als je met cliënten werkt met vergelijkbare verhalen en daarop gebaseerd een aantal do’s and dont’s. Ook is er ruimte voor discussie, want met dit onderwerp zijn er vele kanten aan de zaak.
Christel Kraaij,
Klinisch psycholoog
TRTC Altrecht