Nu specifiek gericht op de verschillende interventies en mogelijkheden binnen een behandeling bij deze problematiek.
Kirsten Hauber en Arianne Struik zijn opnieuw de plenaire sprekers.
Kirsten Hauber: Een veilige hechtingsrelatie als basis van een behandeling van een dissociatieve stoornis
Omdat een dissociatieve stoornis in de kern een hechtingsstoornis is, vormt een veilige behandelrelatie de basis van de behandeling van een dissociatieve stoornis. Een veilige therapeutische alliantie maakt het mogelijk contact te maken met gevoelens, gedachten, verlangens in relatie tot zichzelf en de therapeut en deze te leren verdragen. Maar het bewerkstelligen en onderhouden van deze veilige therapeutische relatie met iemand met dissociatieve stoornis is een grote uitdaging doordat overdracht- en tegenoverdrachtfenomenen de veiligheid bedreigen. In deze lezing gaat Kirsten Hauber in op onveilige hechting en dissociatie, en bespreekt de veel voorkomende overdracht- en tegenoverdrachtsfenomenen.
Dr. Kirsten Hauber is gz-psycholoog, (groeps)psychotherapeut en EMDR practitioner. Zij is associate professor bij Curium-LUMC, en senior onderzoeker en psychotherapeut bij Youz. Daarnaast is zij voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Psychotherapie.
Arianne Struik: Traumatische herinneringen als basis van een behandeling van een dissociatieve stoornis.
Kinderen met een dissociatieve stoornis hebben traumatische ervaringen die zo overweldigend zijn dat ze niet kunnen worden geïntegreerd of zelfs in het bewustzijn worden gehouden. Omdat het ontbreekt aan een veilige hechtingsfiguur die de stress voor het kind kan reguleren en die persoon vaak ook degene is die hen pijn doet is deling van de persoonlijkheid een effective oplossing. De behandeling van dissociatieve stoornissen moeten dan ook gericht zijn op enerzijds de onthechting en onveilige hechtingsrelaties en anderzijds de traumatische herinneringen. In deze lezing van Arianne Struik staat de behandeling van de traumatische herinneringen en post traumatische stress klachten centraal. Hoe kunnen deze herinneringen eruit zien bij deze kinderen. Hoe kunnen die herinneringen toegankelijk worden als er sprake is van amnesie en hoe kunnen ze worden verwerkt. Waarom is dat eigenlijk nodig? Wat levert het op?
En waarom is dat niet genoeg, waarom is ook behandeling van de hechting nodig.
Arianne Struik is ontwikkelingspsycholoog/ systeemtherapeut en EMDR supervisor. Ze werkte tweeëntwintig jaar in de kinder en jeugd psychiatrie, waarna ze naar Australië emigreerde. Als directeur van het Institute for Chronically Traumatized Children biedt ze gespecialiseerde traumabehandeling, onderzoek en trainingen en supervisie op gebied van trauma en dissociatie in binnen en buitenland (zie www.ariannestruik.com). Ze is auteur van onder andere het boek Slapende Honden? Wakker maken! (Struik, 2016) en lid van onder andere de ESTD Child and Adolescent Committee en de deelwerkgroep jeugd voor de Zorgstandaard Dissociatieve stoornissen.